Dag 102 - 105
Mijn laatste stageweek is aangebroken, dat betekend dat ik nog even de laatste puntjes op de i kan zetten voordat ik klaar ben. Deze week ben ik dan ook voornamelijk bezig geweest met mijn verslag en presentatie. Daarom ook deze week een kortere blog. Daarnaast zal dit waarschijnlijk ook de laatste blog vanuit Noorwegen worden, over een week zit ik namelijk al weer in Nederland. Gek dat het einde nu zo dicht bij komt.

Dag 106 (15-12-2017)
Mijn laatste stagedag en mijn verjaardag, dubbel feest dus! Vandaag staat een rustig dagje op het programma met in de ochtend de laatste dingen aanpassen in het verslag en in de middag het eindgesprek met mijn stagebegeleider. Maar dat eindgesprek is er nooit gekomen, het vliegtuig van mijn stagebegeleider was namelijk vertraagt. Hierdoor kon ons Skypegesprek niet doorgaan. Hij stelde voor om het volgende week te doen, maar dat ging hem niet worden, volgende week is het vakantie en heb ik bezoek. Dus na 3 keer ons eindgesprek uitgesteld te hebben, komt er nu dus helemaal geen eindgesprek meer.... Opzich geen probleem, maar het maakt wel duidelijk hoe belangrijk mijn begeleider dat vindt, niet dus. Hopelijk stelt hij het geven van een beoordeling niet ook elke keer uit! 

Nu het gesprek niet door ging, had ik mooi wat extra tijd, deze tijd kon ik mooi vullen met het Skypen met Dianneke. Het kantoor was inmiddels toch al helemaal leeg omdat iedereen al vroeg weekend hield ivm het mooie weer. Tijdens het Skype gesprek had ik pas weer het besef dat het ook mijn verjaardag was. Iets waar ik door de dag heen niet helemaal meer bij stil gestaan had. Maar gelukkig had ik de dagen ervoor wel bij stil gestaan, ik had namelijk een heel bijzondere pizza als avondeten ingeslagen. Iets typisch Noors dacht ik, ik had het namelijk nog nooit eerder gezien. Namelijk een chocolade pizza! Ik dacht laat ik eens iets geks proberen. Helaas kwam ik er vandaag achter dat het niet zo uniek is en dat het in Nederland ook gewoon te koop is. Daar gaat mijn idee om iets typisch Noors te eten. Maar ja, gek was het nog steeds wel. Een pizza met enkel chocolade, vergeleken met dit is een frikandellenvlaai nog doodnormaal. Anyway, 's avonds moest ik er dan aan geloven, een chocolade pizza. Maar stiekem viel het me niet tegen, er zat wel wat te veel pure chocolade op, maar in het algemeen smaakte het wel oke. Ik zou het omschrijven als geroosterd brood met pasta en hagelslag. Maar als avondeten zou ik hem niemand aanraden, eerder als snack of vervanger van taart.

Dag 107 (16-12-2017)

Vakantie! Even geen vroeg opstaan meer voor mij, maar lekker uitslapen. Maar niet te lang, wamt ik heb namelijk een lange wandeling op de planning staan. Het weer beloofd echt prachtig winters te worden. Volop zon bij temperaturen die onder 0 blijven. De perfecte dag dus om de bergen in te gaan. Door de sneeuw en ijs kunnen de hellingen onder de 400m hoogte spekglad zijn. Boven deze hoogte ligt er enkel nog maar sneeuw, dit zorgt ervoor dat het hier een heel stuk minder glad is. Daarom besluit ik naar de top van Rundermanen te wandelen, met ruim 550m hoogte zou hier een behoorlijk pak sneeuw moeten liggen. Daarnaast kan ik dan de eerste 300m omhoog met een treintje, waardoor ik de grootste gladheid omzeil.


Dus tegen het middaguur ga ik met een stralend zonnetje op weg naar de berg. Het eerste uur bestaat zoals gewoonlijk uit het doorkruisen van de stad. Nu ik toch in het centrum ben, heb ik mooi van deze gelegenheid gebruik gemaakt om een weekabonnement voor het OV voor pap en mij te kopen. Daarnaast heb ik nog wat lunch gekocht voordat ik met het treintje naar boven ging. Hier werd het me al snel duidelijk dat ik een goede keuze heb gemaakt. Boven op de berg was het een grote ijsbaan. Doordat de sneeuw op deze hoogte een paar dagen geleden is gaan dooien en daarna weer is bevroren, zijn de paden bedekt onder een laag van sneeuw en ijs. Dat betekende dus voorzichtig aan doen. Voordat ik verder naar boven ging wandelen, heb ik nog even genoten van het mooie uitzicht over de stad en daarnaast ook nog even geluncht. 

Na mijn buikje vol gegeten te hebben, kon de echte wandeling beginnen. Het eerste doel was het meer, hier ben ik de afgelopen maanden een paar keer geweest en heb hier de overgang van een zomerse 20 graden naar echt winters weer kunnen meemaken. Al glibberend kom ik na een tijdje lopen aan, het meer was geheel bevroren en enigszins bedekt met sneeuw. In Nederland zou je dan meteen schaatsers op het ijs vinden. Maar hier in Noorwegen niet, die pakken liever de ski's

Na dit meertje kon de beklimming naar 550m hoogte beginnen. Al snel werd het aandeel ijs minder en het aandeel sneeuw meer. Hierdoor was het lopen een stuk fijner, van gladheid was nauwelijks nog sprake. Doordat dit een populair pad is, is de diepste sneeuw al plat gelopen waardoor je ook niet meer tot je knieën in de sneeuw wegzakt. Het eerste deel bestaat uit een steil pad, met daarnaast een bijna verticale bergwand. Deze wand was grotendeels bedenkt met sneeuw en ijs. Ik heb nog nooit zoveel enorme ijspegels gezien, sommige waren enkele meters lang. Nu snap ik ook waarom er een bord aan het begin van dit pad staat om te waarschuwen voor vallend gesteente en ijs. Tijdens mijn wandeling heb ik een keer een ijspegel naar beneden zien komen, een paar meter van te voren. Ik kan je vertellen, vanaf dat moment houd je de bergwand extra goed in de gaten, zo'n ijspegel wil je natuurlijk niet voor je voeten krijgen of nog erger nog, op je hoofd krijgen.

Zodra ik bijna boven ben, besluit ik om het hoofdpad te verlaten en een aantal voetstappen te volgend die de andere kant op gaan. Dit pad brengt mij naar de top van Blamanen, ook zo'n 500m hoog. Doordat ik nu niet meer op het druk bewandelde pad liep was het wel opletten geblazen. Op sommige plekken kon je tot je knieën wegzakken in de sneeuw als je een verkeerde stap zette. Maar dit pad was zo de moeite waard, ik heb ontzettend genoten. In de zon door de diepe sneeuw, omringd door veel besneeuwde bergtoppen en bevroren bergmeren. Eigenlijk is het niet in woorden te omschrijven hoe magisch dit aanvoelde om hier helemaal alleen te lopen. Misschien moet ik de foto's maar laten spreken:

Hierna moest ik via hetzelfde pad weer terug om nu wel naar Rundermanen te gaan. Onderweg hier naar toe heb ik nog diverse sneeuwduinen van +/- 1,5 moeten ontwijken, maar daar kwam ik dan heelhuids aan bij de grote zendmast. De top van Rundermanen is bereikt. Inmiddels was het een uur of drie, dat betekend dat de zon hier langzamer hand al weer ondergaat. Ook dit ga ik niet proberen in woorden te beschrijven, bekijk maar gewoon de foto's.

Zodra de zon achter de wolken is gezakt, besluit ik om snel weer terug te keren, het begint namelijk hard af te koelen en ik wil wel weer voor het pikke donker bij de trein zijn. Onderweg natuurlijk nog zoveel mogelijk genoten van de prachtige uitzichten, de sneeuw, de ijspegels, het wandelen, van alles eigenlijk. Om voor het donker bij de trein te zijn was net niet gelukt, maar gelukkig was het laatste deel verlicht en kon ik toch nog veilig de trein bereiken.

Na de trein naar beneden stond het laatste deel op het programma, de wandeling naar huis. Nog even een uurtje door de kou, de temperaturen zijn hard gedaald en het is nu dan ook ver onder het vriespunt. Na z'on 25km gewandeld te hebben was ik dan eindelijk weer thuis. Helemaal gesloopt maar zo voldaan! Ik weet zeker dat dit een van de mooiste dingen is die ik hier in Noorwegen en misschien wel in mijn leven gedaan heb!


Dag 108 (17-12-2017)
Mijn laatste zondag alweer hier in Noorwegen. Met enig spierpijn staat vandaag een rustig dagje op het programma. Het moment van inpakken is namelijk aangebroken. Vandaag heb ik zoveel mogelijk spullen ingepakt. Hierdoor heb ik straks als pap hier is zoveel mogelijk tijd om leuke dingen te doen en hoef ik me niet zo'n zorgen te maken over het pakken.

Bij het inpakken van de koffers bekruipt er toch een raar gevoel. Waar ik in het begin af en toe nog wel eens had dat ik naar huis wilde, is dat gevoel nu compleet verdwenen. Ik wil eigenlijk niet naar huis, ik geniet zo van de winterse omstandigheden die we nu (gehad) hebben. Dat is voor mij het ultieme wintergevoel. Ondanks de drukte met het verslag in de laatste weken, heb ik nog zoveel kunnen genieten van al het winterpracht! Maar of ik zou blijven of niet, winter is hier voorlopig voorbij, vandaag heeft de dooi zich weer ingezet. Vanaf morgen wordt er dagelijks ook weer veel regen verwacht met temperaturen richting de 10 graden. Het echte Bergen weer keert dus weer terug en maakt een eind aan deze uitzonderlijke winterprik in Bergen. Dat betekend dat pap ook mooi het echte weer van hier kan ervaren, regen, regen en nog eens regen.

Zoals in het begin al gezegd, zal dit waarschijnlijk mijn laatste blog vanuit Noorwegen zijn. Wat ik allemaal mee maak in deze laatste week zal ik natuurlijk ook nog posten, maar vanwege de kerstdagen zou het kunnen dat jullie hier even geduld voor moeten hebben.